எஞ்சும் இருள் (சிறுகதை)

இந்தியாவிற்கு விமானத்தில் வரும்போதே 'பல்பு கதையை சொல்லுங்க' என்றாள் வாணி. அவள் முன்பே பலமுறை கேட்டுவிட்ட கதை. நீண்ட பயணத்தின் அசதியை போக்க வேண்டி வேடிக்கையான சீண்டலும், போலியான கண் சிமிட்டல்களுமாக கேட்டாள். ஆனால் புதிய கதையை சொல்லும் அதே ஆர்வம் மனதில் இருந்தது. முழுவதையும் மாறாத புன்னகையுடன் கேட்டுவிட்டு அதே களிப்போடு, 'சின்ன புள்ளையில ரொம்ப வால்பையனாத்தான் இருந்திருக்கீங்க' என்றாள். காதில் ஹெட்போனில் பாட்டு கேட்டபடி வந்த ஹரீஷும் கதை முடிந்தபோது கதை குறித்த தன் ஆர்வத்தை வெளிப்படுத்தும் விதமாக ஹாஹாஹா என்று தன்பாட்டிற்கு சத்தமெலுப்பினான். அக்கதையை சொல்வதில் இதுவரை எனக்கு சலிப்பு வந்ததில்லை. சொல்லும் ஒவ்வொரு சமயமும் ஏதோ ஒரு புதிய விஷயத்தை நான் கண்டடைகிறேன். பார்த்திராத கோணமும், தவறவிட்ட பார்வையும் ஆழ்மனதிலுருந்து அப்போதுதான் எழுந்துவருவதாக தோன்றும்.

ஆனால் தஞ்சாவூர் வந்த ஒரிரு நாட்களிலேயே பல்பு கதையை அவளிடம் சொல்லியிருக்க தேவையில்லை என தோன்றிவிட்டது. சென்ற இடங்களில், உறவினர்களிடம் எல்லாம் பல்பு கதையை நான் சொல்லாமலேயே பேச ஆரம்பித்து விட்டாள். மறைவாக வைத்திருக்க வேண்டும் என நினைத்தது, எல்லோருக்கும் தெரியும்படி பேசி விரிவான ஏதோ ஒரு கதைப்பாடல் போல உருவாக்கிவிட்டாள்.

தெய்வமரம் (சிறுகதை)

பெரிய சாலையில் மாலைஒளி படும்படி அமர்த்தலாக அமைந்திருந்தது “மங்களவிலாஸ்” வீடு. மழைக்கும் வெய்யிலுக்கும் சோர்ந்து காரைகள் பெயர்ந்த பழையபாணி வீடு. அந்த இடம் வந்ததும் தன்னையறியாமல் தலைதூக்கிப் பார்த்துவிடுவது சிவமணியனின் வழக்கம். ஏதோ ஒரு பய உணர்ச்சியோடுதான் அந்த வீட்டிற்குள் நுழைவான் சிவமணியன். அந்த வீடு தரும் அமைதியின்மையை அவனால் புரிந்து கொள்ள முடிந்ததில்லை. முத்தையாவிற்குப் பரம்பரையாக வந்திருக்கும் சொந்த வீடு அது. முத்தையா சாந்தியைத் திருமணம் செய்து கொண்டு வந்தபின்னே வீட்டிற்கு வண்ணப்பூச்சு அடிக்கப்பட்டது. அதற்குமுன் இதைவிட மோசமாக இருந்தது. காம்பவுண்ட் சுவரைத் தாண்டி நீண்ட வாசற்படியில் சரியாகக் கண் தெரியாத முத்தையாவின் அம்மா எப்போதும் அமர்ந்திருப்பாள். உள்ளே வருபவர்களை நோக்கி அவள் எதையோ சொல்கிறாள் எனத் தோன்றும். மாறாத கண்களுடன் வெற்றிலை பாக்கு மெல்வதை உள்ளே வருபவர்கள் தாமதமாகப் புரிந்துக் கொள்வார்கள். இன்று அந்த இடத்தில் முத்தையா அமர்ந்திருந்தார். ஏதோ சிந்தனையில் அமர்ந்திருப்பவன்போல உடலிலிருந்து நகர்த்தி வேறு திசையில் முகத்தை வைத்துக்கொண்டிருந்தான்.

நெருஞ்சி 2017 விருது

சிறுகதை தொகுப்பிற்கான வாசகசாலை விருது 2016 டிசம்பரில் கிடைத்தது. நெருஞ்சி விருது 2017ல் அதே டிசம்பரில். விருதுகள் குறித்த எந்த எண்ணமும் அப்போது இருந்திருக்கவில்லை. அதுகுறித்த உற்சாக மனநிலை நினைக்கும்தோறும் வந்துவிடுகிறது. ஒரே நூலுக்கு கிடைத்திருப்பது இரட்டிப்பு மகிழ்ச்சி. நெருஞ்சி விருது நாவலுக்கான விருது பெற்ற சோ.தருமன் போன்ற மூத்த படைப்பாளியுடன் சிறுகதை விருதை நான் விருதை பெற்றேன் என்பதை வரும் நாட்களில் நினைத்துக் கொள்வேன் என நினைக்கிறேன். அதுவும் தஞ்சையின் இலக்கிய அரசியல் உலகில் என்று இருக்கும் சி.நா.மீ உபயதுல்லா போன்ற பெரியவர் கைகளிலிருந்து பெறுவேன் என்று நினைக்கவில்லை.

நெருஞ்சி விருதை அளிக்கும் முத்தமிழ் விரும்பி நான் அறிந்தவரல்ல. அவரது இலக்கிய செயல்பாடுகள் நீண்டு நெடிய தன்னார்வ தொண்டுள்ளம் கொண்டது. பரபரப்பை தக்கவைத்துக் கொள்ளும் மனநிலையை உடையதல்ல அது. அவர், நந்தி செல்லதுரை, இளையபாரதி, தென்பாண்டியன் போன்றவர்கள் இலக்கிய பரிசளிப்புகளில் எதையாவது செய்யவேண்டும் என முனைப்புடன் தொடங்கிய விருது. முன்பு கோவையிலிருந்து செயல்பட்ட நெருஞ்சி இப்போது திருச்சியிலிருந்து செயல்படுகிறது.

கனவு (சிறுகதை)

எனக்கு கனவுகள் ஏன் தொடர்ந்து வருகின்றன என தெரியவில்லை. அதனாலேயே கனவுகளைப் பற்றி நாளெல்லாம் படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். அவைகள் நம் ஆழ்மனதின் வெளிப்பாடுகள் என்று எல்லாவற்றிலும் அழுத்தமாக சொல்லப்படுகின்றன. உண்மையில் கனவுகள் எனக்கு ஆழ்ந்த அமைதியையும், நிம்மதியின்மையையும் ஒருங்கே அளித்திருக்கின்றன. சில கனவுகள் அதீத கற்பனைகள் கொண்ட ஃபென்டசி கதை போன்றும், நீண்டு நெடிய பயணத்தை மேற்கொண்டது போலவும் அப்படியே நிறைவிருக்கும். சில பதறவைத்து காலமெல்லாம் இந்த பயத்துடன் வாழப்போகிறேனா என்கிற அலைகழிப்பை கொடுப்பதாக இருக்கும். ஒரு கனவின் தொடர்ச்சியை அடுத்தடுத்த நாட்களிலும் கண்டிருக்கிறேன். ஒரு மாதம் தொடர்ந்து கண்டதுகூட நினைவிருக்கிறது. ஒவ்வொரு நாளும் கனவுகள் ஓவ்வொரு விதமாக இருக்கும். கனவை நிறுத்த முடிந்ததில்லை. ஏன் கனவுகளை நிறுத்த முயற்சிக்க வேண்டும், அதன் போக்கில் இருந்துவிட்டு போகட்டும் என்றே நினைக்கிறேன். ஆனால் மற்றவர்களுக்கு இந்த கனவுகளை பயஉணர்ச்சியோடே பார்க்கிறார்கள். தலையில் தூக்கிவைக்கப்பட்ட நீர்குடம் போல பாரத்தை நம்மீது இறக்குபவை இந்த கனவுகள், இறக்கி வைத்தபின் கிடைக்கும் பாரமின்னையின் சுகவும் கூடவே அளிப்பவை. ஆகவே எந்தவித தொந்தரவுகள் செய்யாமல் அவைகளை அப்படியே விட்டுவிட நினைக்கிறேன். 

ஜெயமோகன் எழுதிய அயினிப்புளிக்கறி கதை

ஒரு குறும்படத்தின் அல்லது ஒரு நாடகத்தின் காட்சியில் தெரியும் அழுத்தம் போல சித்திரங்களாக சிறுகதை அமையவேண்டும் என நினைத்துக் கொள்வேன். முன்பு சுஜாதா எழுதிய ஒரு சிறுகதை குறும்படம் பார்த்த காட்சிகள்போல் என் மனதில் எழுந்ததுண்டு. (பின்னர் குறும்படமாகவும் வெளிவந்தது). தி.ஜானகிராமன் எழுதிய காண்டாமணி என்னும் சிறுகதையும் அப்படியான கதைதான். தி.ஜா.வின் பல கதைகள் அப்படியானவைகள் என்று நினைக்கிறேன். ஆசிரியன் முற்றிலும் விலகி தன் மைய நோக்கத்தை பாத்திரத்தின் வாழியாகவே சொல்லிவிடுவது. வெறும் உரையாடல்களால் அல்ல, ஆசிரியரின் கூற்றுகளாலும் அல்ல, சில மெளனங்களாலும் ஒரு பார்வையாலும், சின்ன கோபத்தாலும் அதை செய்ய முடிவது என்பது எல்லா கதைகளிலும் சாத்தியம் இல்லை தான். ஜெயமோகன் எழுதி தினமணி திபாவளி'17 மலரில் வெளியான அயினிப்புளிக்கறி அப்படியான ஒரு கதை.

விமர்சனம்: சாமத்தில் முனகும் கதவு தொகுப்பு பற்றி மேரி கிறிஸ்டி

என் அன்பு வாசக நண்பர்களுக்கு, திரு.கே.ஜே. அசோக் குமார் வளர்ந்து வரும் நவீன தமிழ் இலக்கிய எழுத்தாளர்; விரைவில் மிக முக்கிய எழுத்தாளர்களுள் ஒருவராக வரவிருப்பவர். சென்ற தடவை மலேசிய தமிழ் எழுத்தாளர் சீ.முத்துசாமி அவர்களை அறிமுகப்படுத்தியிருந்தேன். தற்போது வாசித்தது கே.ஜே. அசோக் குமார் அவர்களின் "சாமத்தில் முனகும் கதவு" - 18 சிறுகதைகளின் தொகுப்பு. ஒவ்வொரு சிறுகதையைப் பற்றியும் நான் சொல்ல ஆரம்பித்தால் அதுவே ஒரு பெரிய புத்தகம் அளவுக்கு வந்துவிடும். ஏனெனில் அவரின் கதாபாத்திரங்களின் வாழ்வில் நடக்கும் சம்பவங்கள் மேலே மேலே சிந்தனைகளைக் கிளறிவிடுகின்றன.  அதனால் உதாரணத்திற்கு என்னைக் கவர்ந்தவற்றுள் ஒன்றிரண்டு வாக்கியங்களைப் பற்றி மட்டும் சொல்கிறேன். "சாமத்தில் முனகும் கதவு" என்று ஒரு சிறுகதை. அதில் இப்படி ஒரு வாக்கியம்: "கடை எண்ணெய் தினமும் பார்த்துப் பழகி சாதாரணமாகி விட்டிருப்பதை உணர்ந்தபடி சைக்கிளை எடுத்தான்". இது ஒரு சாதாரண மனித மனதின் அன்றாட பரிணாம வளர்ச்சி. இதை மிக இயல்பாக சொல்லிவிட்டார். நம் வாழ்வின் ஒவ்வொரு சமயத்திலும் நிகழ்வது இதுதான். 

சலனம் (சிறுகதை)

அவளை முதலில் பார்த்தபோது முழுமயக்கதில் இருந்தாள். தெற்றுப்பல் போன்று ஒற்றைப்பல் ஒன்று நீட்டியிருந்த உதடுகளின் இடையே அசாதாரமான புன்னகை ஒன்று கூடியிருந்தது. அவளை கிடத்தியிருந்த‌ பலகையை அவளுடன் சேர்த்து தாறுமாக தூக்கிவந்தார்கள். உண்மையில் அதுஒரு கதவு. ஒரு பக்கம் தகரம் அடிக்கப்பட்ட மெல்லிய பிளவுட் மரத்தாலான கதவு. அதிகமாக நீட்டியிருந்த அதன் கால்களை ஒரு பக்கம் தூக்க வசதியாக இருந்தது. கால்கள் இல்லா மற்றொருபக்கம் தூக்கும் சமயங்களில் அவளின் தலை ஆடியபடியிருந்தது.