இரண்டாம் படி: சிறுகதை

சித்தி இந்த ரூபத்தில் வந்து உதவுவார் என்று அவன் கொஞ்சமும் நினைத்துப் பார்க்கவில்லை. பஸ்ஸில் அமர்ந்தபடி நாலு பக்கமும் திரும்பி பார்த்துக்கொண்டான். வெளியில் தெரிந்த இருட்டு லேசாக பயமுறுத்துவதாக இருந்தது. ஏதோ ஒரு பக்கத்திலிருந்து அவர்கள் பார்த்துவிடுவார்களோ என்ற பயம் மனதை அரித்துக்கொண்டிருந்தது.

கொஞ்சநாட்களுக்கு முன்பு பள்ளியில் ஒன்றாய் படித்த மகேஷ்பாபுவை கும்பகோணம் பஸ்ஸாண்டில் வைத்து பார்த்தான். பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு படிக்கும்போது ந‌ல்ல உயரமாகவும் அழகாகவும் இருந்தான். மூன்றாண்டுகளுக்கு பின் இப்போது கல்லூரி வாழ்க்கையை முடித்து இன்னும் உயரமாகவும், தடித்தும், அழகாகவும் மாறியிருந்தான். தியாகுவிற்கு தான் அப்போதிருந்தே ஒல்லியாக அப்படியே இருப்பதாகப்பட்டது.

அந்த சந்திப்பில் மகேஷ் அவனுக்கு ந‌ல்ல வேலைக்கு ஏற்பாடு செய்வதாக உறுதி கூறியிருந்தான். சொன்னபடி போனும் செய்தான். அடுத்தநாள் காலையில் பங்கிற்கு செல்லும்போதே சைக்கிளை வேகமாக மிதிப்பதாக தோன்றியது. கல்லாவில் அமர்ந்து துணியால் டேபிளை தட்டும்போது பெட்ரோல் போடும் பன்னீர், ‘என்ன தியாகு, ஒரே சிந்தனையா இருக்காப்ல தெரியிது,’ என்று கூறியபடியே உள்ளே சென்றான். இன்னும் முதலாளி வந்திருக்கவில்லை. பன்னீர் கூறியது எரிச்சலாகவும் உடனே க்ண்ணாடியில் தன் முகத்தைப் பார்த்து சரி செய்துகொள்ள வேண்டும் என தோன்றியது. அடக்கி கொண்டான். மேலும் கேள்விகள் கேட்டு எண்ணங்களைத் தெரிந்து கொண்டுவிடுவானோ என பயமாக இருந்தது. அவனைப் பார்ப்பதையே தவிர்த்தான்.

பள்ளிப்படிப்பை முடித்ததும் அப்பாவின் நண்பர் மூலமாக இங்கு வேலைக்கு வந்துவிட்டான். பெட்ரோலுக்கும், ஆயிலுக்கும் சீட்டு கிழித்துக் கொடுத்து, காசு வாங்கி, பின் மொத்த வரவு செலவுக் கணக்கை சரிபார்த்து வீட்டுக்கு போகும்போது முதலாளியிடம் கணக்கை சமர்ப்பித்து செல்லவேண்டும். மூன்றாண்டுகளாக இதே வேலைதான். ஞாயிறு விடுமுறை என்றுபேர், ஒருநாள் சம்பளமாகக் கணக்கில் கொண்டு அந்த நாளும் வரவேண்டியிருக்கும். கல்யாணம், கருமாதி என்றால் உண்டு, மற்ற எந்த நாளிலும் விடுமுறை கிடையாது. பங்க் உரிமையாளர்கள் சங்கப் போராட்டம் போன்ற நாளில்கூட பாதி திறந்துவைத்து விற்றுக் கொண்டிருபார்கள். பாபநாசம் போன்ற சிறிய ஊரில் யார் கேட்கப்போகிறார்கள்.
 

படிக்கும்போது சில ஆசிரியர்கள் தயாரித்து தரும் PKV (பரிட்சைக்குக் கட்டாயம் வரும்) கேள்விகளை கேட்டால் கொடுக்காதவன் என்ன செய்துவிடுவான் என முதலில் தோன்றியது. அவன் சொன்னதுபோல் பாண்டிச்சேரியில் ஒரு வேலை இருப்பதாகவும், பத்து முதல் பட்டதாரி வரை தகுதி என்றும் மேலும் மூன்று நண்பர்கள் வருவதாகவும், நீயும் நாளை கும்பகோணம் வந்துவிடென்று கூறியிருந்தான்.

பாண்டி என்றதும் தயக்கமாக இருந்தது. உள்ளூர் என்றால் பரவாயில்லை, இத்தனை தூரம் சென்று வேலை கிடைக்கவில்லையெனில் வீண்செலவுதானே என யோசித்தான். அத்தனை பணமும் கைவசமில்லை. பக்கத்தில் மற்றொரு வேலை வரும்போது சென்று கொள்ளலாம், என இதை தவிர்க்கும் விதமாக பாண்டியில் ஒரு சித்தி மட்டுமே இருக்கிறார், வேறுயாரும் தெரியாது என கூறிப்பார்த்தான். தங்குவதற்கும், கம்பெனி பார்த்துக் கொள்ளும், மறக்காமல் வந்துவிடு என்று கூறிவிட்டான். தட்டமுடியவில்லை.

 முதலாளியிடம் லீவு கேட்பது அத்தனை எளிதான காரியமல்ல. பேசும் போது ஊடுருவித் துளைக்கும் கண்களைப் பார்ப்பது அச்சம் தரக்கூடியது. இல்லையென்று கூறிவிட்டால் பேசாமல் இருந்துவிடலாம் என்ற தைரியத்தில், பெரியப்பாவிற்கு அறுபது, விசேஷம், இரண்டு நாள் லீவு என்று மெதுவாக கேட்டதும், நீண்ட யோசனையில் இருப்பவர் மாதிரி இருந்தவர் தீடீரென ‘சரி போய்வா,’ என்றார். பொதுவாக அப்படி சொல்பவரல்ல, கேள்விமேல் கேள்வி கேட்பார். பொய் சொல்லி மாட்டிக் கொண்டால் ‘சரி நீ வீட்டிலேபோய் இருந்துக்கோ,’ என்று அனுப்பிவிடக்கூடியவர். அவனும் அப்பாவும் சம்பாதிக்கும் சொற்ப பணம்தான் குடும்பத்தை தாங்குகிறது. அம்மா, தங்கை, ரெண்டு தம்பிகள் - ‍கடைசி தம்பி கொஞ்சம் புத்திசுவாதீன‌மில்லாதவன் - என்று குடும்பம் பெரியது.

அப்பாவிற்குப் பயந்து, அம்மாவிடம் மட்டுமே விசயத்தை சொல்லிவிட்டு, மறுநாள் விடியற்காலையில் கும்பகோணம் வந்து, மகேஷைக் காணும்வரை முதலாளி பற்றிய, வேலைக்கு வேறு ஆளை பார்த்திருப்பாரோ என்ற, அந்த அச்சம் இருந்து கொண்டேயிருந்தது. ‌அவனுக்கு, மகேஷுடன் வந்திருந்த மூன்று நண்பர்களின் உற்சாகம் மெல்லத் தொற்றிக்கொண்டது. இதுநாள் வரை ஏதோ ஒன்றை இழந்துவிட்டதாகவே எண்ணினான். அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட மூவரில் - பாலா, முருகேசன், மணி‍ - பாலா மகேஷின் உதவியாளனாகவே செயல்பட்டான். மகேஷ் ஏதாவது கூறும்போது அடிக்கடி ‘மாப்ள, நீ சொன்னா சரியாதான்டா இருக்கு,’ என்றான். மகேஷ் அனைவரையும் வழிநடத்திச் சென்றான. எல்லா விசயங்களும் அவனுக்கு தெரிந்திருந்தன. கடலூரில் இறங்கி, சாப்பிட்டுவிட்டு பாண்டிக்கு பஸ் ஏறினர்.

மூன்றாண்டுகள் பங்கைவிட்டு எங்கும் செல்லாமல் இருந்ததால், எல்லா இடங்களும் புதியதாக, அப்போதுதான் பார்ப்பது போலிருந்தன தியாகுவிற்கு. பாண்டிச்சேரி வரும்வரை மற்றவர்களுடன் எதுவும் பேசத் தோன்றவில்லை. அவர்களுக்கு இருந்த வேகம், மற்றவர்களுடன் சகஜமாகப் பழகும்முறை எல்லாம் தனக்கு மட்டுப்பட்டிருப்பதாகத் தோன்றியது. பாண்டியில் இறங்கி ஒரு டவுன் பஸ்ஸில் ஏறியபோதுதான் ஒரு சந்தேகமாக‌ புதிய வேலையைப் பற்றி மகேஷிடம் கேட்க ஆரம்பித்தான்.

அவன் பத்தாம் வகுப்பு முதல் டிகிரி வரை படித்த நபர்களுக்குத் தகுந்த வேலையிருப்பதாக வந்த பத்திரிக்கை விளம்பரத்‌தை காண்பித்தான். அதில் சொல்லப்பட்டதிலிருந்து அது ஒரு சிமெண்ட் ஃபேக்டரி என் புரிந்தது. வேலை நிச்சயம், பயப்படதேவையில்லை என்று தைரியப்படுத்தினான் மகேஷ்.

பஸ் ஒரு தொழிற்சாலை, ஒரு கடை, சில வீடுகள் என் சின்னச் சின்ன பகுதிகளைக் கடந்து சென்று கொண்டிருந்தது. பலவகைத் தொழிற்சாலைகள் இருந்தன. மருந்து வாசனை, மண்வாசனை, புகைவாசனை என கலவையாக வந்து கொண்டிருந்தன. கன்னனூர் என்ற பகுதியில் இறங்கி சற்றுதூரம் நடந்ததும் அவன் சொன்ன சிமெண்ட் ஃபேக்டரி வந்தது. கடற்கரைக்குச் சென்று வந்தது போல் எல்லோர் சிகையும் தாறுமாறாய் கலைந்திருந்தது. தியாகு தவிர அனைவரிடமும் சீப்பு இருந்தது உடனே வாரிக் கொண்டபடி உள்ளே நுழைந்தனர்.

அந்த பகுதி ஊரிலிருந்து மிகவும் தள்ளியிருப்பதாகப்பட்டது. வரவேற்பறையில் இருந்த பெண்ணிடம் பேசி நேரம் குறித்துக்கொண்டான் மகேஷ். இவர்களை தவிர வேறுசிலரும் நேர்காணலுக்காக அந்த அறையில் இருந்தார்கள். இம்மாதிரி இடங்களுக்கு வருவது தியாகுவிற்கு முதல் முறை. அழகான கட்டமைப்பில் இருந்தது அந்த அறை. மெத்தென்று இருக்கும் பெரிய சோபாக்கள், சேர்கள், அலங்காரப் பொருட்கள் என்று அறை முழுவதும் நிறைந்திருந்தது. சிறிய செயற்கை நீருற்று நடுவில் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. அதன் வண்ணங்கள் மாறுபடுவதை பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். மிக சங்கோஜமாகக் கைகால்களை எங்கே வைத்துக் கொள்வது என்று திணறியபடி இருந்தான். ஆனால் சந்தோஷமாக இருந்தது.

ஒவ்வொருவராக உள்ளே அழைத்துப் பேசினார் மேலாளர். தனக்கு வேலை கிடக்க போவதில்லை என தோன்றியது. சற்று நேரத்தில் வெளியே வந்த மேலாளர் வந்திருந்தவர்களை அழைத்து வலித்து சேர்க்கப்பட்ட ஒரு உற்சாகத்துடன் இந்தியாவில் முதல் பத்து நிறுவனங்களில் ஒன்று எனவும், இதை முதல் பத்து இடத்திற்கு கொண்டு வர பாடுபட்டுக் கொண்டிருப்பதாகவும், அதற்கு உங்களது ஒத்துழைப்பு தேவை எனவும், ஆகவே உங்கள் அனைவரையும் வேலைக்கு எடுத்துக் கொள்வதாகப் பேசி முடித்தார். சிலருக்கு நாலாயிரமும், சிலருக்கு மூவாயிரமும் அவர்களின் தகுதிப்படி அறிவித்தார். செய்யும் வேலைகளைப் பொருத்து அதிகரிக்கும் என்றும் கூறினார். இந்தப் பணம் தியாகுவிற்கு மிக அதிகம், அவன் நினைத்தும் பார்க்காதது, அத்தோடு யாரும் இத்தனை உற்சாகமாக அவனுடன் பேசியதில்லை‌ மகிழ்ச்சியில் திளைத்தான்.

அவர்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்டிருந்த அறைகள் கட்டிடத்திலிருந்து வெளியே உள்ளடங்கி அமைந்திருந்தது. சிறிய கட்டிடம் ஆனால் சிறப்பாகக் கட்டப்பட்டிருந்தது. அறைகளின் நடுவே ஹாலில் தொலைக்காட்சிப் பெட்டி, சோபா, சேர், உடற்பயிற்சி உபகரணங்கள் என அனைவரும் பயன்படுதுமாறு வைக்கப்பட்டிருந்தன, சிலர் தொலைகாட்சியைப் பார்த்துக்கொண்டும், சிலர் அரட்டை அடித்துக்கொண்டுமிருந்தனர்.

பொருட்களை வைத்தபின் அங்கு வந்த ஒருவர், அனைவரையும் அழைத்துச் சென்று தொழிற்சாலையைச் சுற்றிக் காண்பித்தார். வரவேற்பறையிலிருந்து சற்று தள்ளி தனியே பிரிந்திருந்தது. உள்ளே நுழைந்ததுமே, இத்தனை மனிதர்கள் எங்கிருந்து வந்தார்கள் என்றிருந்தது. மகேஷ் போன்றவர்களுக்கு வேதியியல் படித்திருந்ததால் லேபில் வேலை, சிலருக்கு குடோனில் வேலை, தியாகுவிற்கு உதவியாளனாக இயந்திரத்திலிருந்து வரும் சிமெண்டை பைகளில் பிடித்து அடுக்கி வைக்கும் வேலை. அதிக சிரமமில்லை. அங்கிருந்தவர்கள் அவனை உற்சாகப்படுத்தி வேலை வாங்கினர். ஐந்தரை மணிக்கெல்லாம் டாணென்று அனுப்பிவிட்டனர். ஒருமாதத்திற்கு பிற்கு ஷிஃப்ட்முறை கொடுக்கப்படும்.
 

அறைவந்து கண்ணாடியை பார்த்தபோது தான் வயதானவனாகிவிட்டதாக தோன்றியது. தியாகுவின் தலைமுடி, மீசையில் படிந்திருந்த சிமெண்ட் அப்படிஒரு தோற்றத்தை அளித்தது. மூக்கு துவாரத்துக்குள்ளும் சிமெண்ட்துகள்கள் இருந்தன‌. குளித்துவிட்டு வெளியே வந்தபோது மற்ற நண்பர்கள் வந்திருந்தனர். தொலைகாட்சியைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். தூர்தர்ஷன் மட்டும் தெரியும் அந்த‌ தொலைகாட்சிப் பெட்டியில் ஒரு ஆவண்ப்படம் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.

அது சிமெண்ட் தொழிற்சாலையை பற்றியது. ஒவ்வொருவரும் சிரிப்புடன் மற்றவர்களை பார்த்துக்கொண்டு கவனித்தனர். அரைமணி நேரம் ஓடிய அந்தப்படம் சிமெண்ட் தொழிற்சாலையில் வேலை செய்பவர்களுக்கு ஏற்படும் கண், நுரையீரல் கோளாறுகளை பற்றியும், கான்சர் போன்ற் வியாதிகளைப் பற்றியும் விரிவாகக் கூறியது. எதிர்பாராத கணத்தில் ஏற்பட்ட அதிர்ச்சிபோல, அந்த நிகழ்ச்சி முடிந்தபோது நீண்ட மெளனம் நிலவியது. முதலில் பேசியது மகேஷ்தான். ‘என்னடா இது’ என்றான். மற்றவர்கள் அவனின் அடுத்த பேச்சுக்காக காத்திருந்தனர்.

‘வேணாம்னு நினைக்கிறேன்டா, கிளம்பிடலாம் என்ன சொல்றீங்க,’ என்றான் சட்டென்று. சிறிய அமைதிக்குபின் பாலா, ‘நீ சொன்னா சரியாதான்டா இருக்கும் மாப்ள,’ என்றான். ’என்னடா சொல்றீங்க’ என்றான் மற்றவர்களைப் பார்த்து, தியாகுவிற்கு மேகமூட்டமாக இருப்பது போலிருந்தது. வந்த சந்தோஷம் வடிந்ததில் குழப்பமாக இருந்தது. ஒவ்வொருவராக பேசி, விவாதித்து தெளிவு பெற்றார்கள், வியாதியைவிட வேலையின்மையே தற்போது நல்லது என நினைத்தனர். பெட்ரோல் பங்கில் வேலை செய்வது உடலுக்கு தீங்கு என்று ஒரு நண்பர் கூறியது நினைவிற்கு வந்‌தது. ஆனால் இது அதைவிட மோசமாக இருக்கிறதே.

‘நாளை சனிக்கிழமை, வேலை முடிஞ்சதும் ஒவ்வொருத்தரா கிள‌ம்பி பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு போயிடுவோம், அங்க சரக்கு அடிச்சுட்டு கிளம்பிடலாம்,’ என்று மகேஷ் திட்டத்தை கூறியது முதலில் தலையசைத்தான் தியாகு, அதுவே சரியென்றும் தோன்றியது. யாரும் இதைப்பற்றி இங்கு பேசிக்கொள்ளகூடாது என்று உடன்பாடு.

அன்றிரவு ஏதேதோ நினைவுகளுடனும் கனவுகளுடனும் தூங்கினான். இரவு முழுவதும் தன் வாழ்க்கை பற்றிய யோசனையாக இருந்தது. தன் வயது ஒத்தவர்கள் மேலே சென்றுக் கொண்டிருக்கும்போது தான் மட்டும் ஒரு படிகூட முன் செல்ல முடியாமல் தன் வாழ்வு முழுவதும் இப்படியே செல்ல வேண்டியிருக்குமோ என‌ தோன்றியது. ஏதோ ஒன்று பாரமாக நெஞ்சை அழுத்தியது. இன்று தூங்கவே முடியாதா என்று நினைப்பு இரவு முழுவது தொடர்ந்தது.

மறுநாள் முழுவதும் இருநாளாக இல்லாத வீட்டின் நினைப்புடன் இருந்தான். வேலையை முடித்து மாலை அறைக்கு வந்ததுமே குளித்துவிட்டு பெட்டியுடன் ஒவ்வொருவராக கன்னூரில் பஸ் பிடித்து பேருந்து நிலையம் வந்து சேர்ந்தனர். அனைவரும் கூடியதுமே மீண்டும் ஒரு உற்சாகம் வந்துவிட்டது. முருகேசன் அவனுக்கு தெரிந்த பாருக்கு அனைவரையும் அழைத்துசென்றான். ஐவர் அமரும் சேரில் ஓரமாக அமர்ந்துகொண்டான் தியாகு. உற்சாகம், ஊளைச் சத்தமாக, காட்டுக் கத்தலாக வெளிப்பட்டது மற்றவர்களிடம். சரக்கு அடிப்பதில்லை என்று சொல்ல பயந்து ஒரு பியர் மட்டும் சொன்னான் தியாகு. சைட்-டிஷ், மது என்று ஏகப்பட்டது சொன்னார்கள், ஒரு ரவுண்ட் வந்த‌துமே, ‘தம்பி சரக்கு அடிக்கக் கத்துக்க, சும்மா இந்தமாரி நக்கிகிட்டெல்லாம் இருக்கப்படாது, என்று மாறிமாறி தொடர் அறிவுரைகள் அனைவரும் கூற ஆரம்பித்தனர். புன்சிரிப்போடு தலையசைத்து கேட்டுக்கொண்டான். ஒரே வயதினர் என்றாலும் தம்பி என்று விளிக்குமளவிற்கு தாழ்ந்துவிட்டது அவனுக்கு கவலையளித்தது. பாலா பேசிக்கொண்டேயிருக்கும் போது போதையில் தலை தொங்க ஆரம்பித்தது.

முடிந்ததும் நடந்து, இருட்டில் மின்னிக்கொண்டிருந்த, பேருந்து நிலையம் சென்று கும்பகோணம் பேருந்தை தேடியபோது, சட்டென உறுதியுடன் ஞாபகம் பெற்றவனாக மகேஷைப் பார்த்து ‘ஏ எங்கம்மா ஊறுகா கொடுத்துவிட்டுருக்குடா, இங்க சித்திக்கிட்ட கொடுக்கணும், நாம அங்கயே இருக்கபோறம்ற தைரியத்துல‌ அப்புறம் கொடுத்துகலாம்னு இருந்துட்டேன், இல்லன்னா எங்கம்மா திட்டும், நா கொடுத்துட்டு வ‌ந்துறேன்’.

‘அப்படியா இடம் தெரியுமா, போயிறுவியா’.

‘அதெல்லாம் நா போயிருவேன், நீங்க கிளம்புங்க, நாளைக்கு நாம கும்மோணத்துல பாப்போம்’.

‘வேணும்னா துணைக்கு பாலா வரட்டுமா’

‘இல்லல்ல, நா ச‌ரியாப் போயிடுவேன். நாளைக்கு பாப்போம், வாரேன் எல்லோருக்கும்,’ என்று கூறியபடி கிளம்பினான் எல்லோரும் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அவசரஅவச‌ரமாக‌ நிலையத்தின் பின்பக்கமாக ஓடில் கிளம்பி நகர்ந்து கொண்டிருந்த கன்னனூர் செல்லும் நகரப் பேருந்தில் ஏறி இடம் பார்த்து அமர்ந்து கொண்டான் தியாகு.